har.OPEN// te zien tijdens Hoogtij#58 met Natascha Morsink, Karen van de Vliet en Hannah Fletcher

Regen, regen en nog eens regen tijdens Hoogtij#58, jammer want bezoek op de fiets houdt het voor gezien. Gelukkig heb je altijd die-hards met poncho's, paraplu's en druipende haren. Een opening met fijne gekleurde lichtjes op het plaatsje, kratten bier, flessen wijn, nootjes, hapjes ……. niet te doen. Toezegging die afzeggingen worden, appjes met icoontjes met druppels, never mind. Maar dan is daar de kunst. En het gesprek dat vanavond niet steeds verstoord wordt door een nieuwe gast. Hey hoi, leuk!!!, kom zo bij je, maar een gesprek dat je af kan maken, waar zelfs even stiltes in vallen, waardoor er ook even gekeken wordt, zelfs langer dan 3 seconden. Voor sommige mensen ongemakkelijk, want wat moet je er over zeggen. Abstracte werken, met kleur, verf, lagen, zie ik er nou wel wat in of niet? Moet ik iets voelen?  Werk dat tot stand gekomen is door belichting en foto-chemicaliën, ja en? Het lijkt ook wel een aquarel, interessant. Is de maker een fotograaf? En dan stoelen, of toch niet. Stoelen waarbij een ingreep gedaan is. Met tekst op plexiglas, wat wordt er nou bedoeld door de kunstenaar. Ze staan in een vreemde opstelling, Er zit een jongetje op, is dat eigenlijk wel de bedoeling, dat je op een kunstwerk zit. Moet die moeder daar niet iets van zeggen? Wat vind ik er eigenlijk van, vind ik er eigenlijk gelijk iets van of mag het ook even wachten. Best raar, om niet meteen wat te vinden van iets en dat er blijkbaar ook niet op mijn mening gewacht wordt. Kijken zonder iets te zeggen, het oordeel uitstellen of misschien wel achterwege te laten. Komt er al iemand anders, kan ik al weglopen.